امامی (حدیث)امامی، از اصطلاحات بکار رفته در علم حدیث بوده و از الفاظ مدح راوی به حساب می‌آید. ۱ - معانی امامییکی از الفاظ مدح که در کتب علوم حدیث مطرح است لفظ «امامی» است. اصطلاح امامی در کتب دانشمندان دارای دو اطلاق است: ۱.۱ - معنای اخصامامی بمعنای اخص که شخص اعتقاد به امامت امامان دوازده‌گانه داشته باشد که از آن به اثنی عشریه تعبیر می‌شود. با این فرق هیچ یک از فرض شیعه غیر از اثنی عشریه چون فطحی و واقفی، امامی به معنای اخص نیستند. ۱.۲ - معنای اعمامامی به معنای اعم و آن کسی است که اعتقاد به امامت امام عصر خود داشته باشد اگر چه به امامت امام بعدی به علت عدم آگاهی به شخص یا نام وی اعتقاد نداشته باشد. بنابر این فرض هم فطحیه و واقفیه و امثال آن‌ها امامی نخواهند بود چون به امامت امام عصر خود قائل نبودند. فطحیه اعتقاد داشتند که عبدالله افطح امام است و واقفیه بر امامت امام کاظم (علیه‌السّلام) متوقف شدند. ۲ - نکته مهمطرف داران اطلاق دوم برای رد اطلاق اول گفته‌اند: اگر مراد از امامی، معتقد به امامت ائمه دوازده‌گانه باشد موجب می‌شود بسیاری از اخبار صحیح از وصف صحت خارج شود. [۳]
علیاری، علی، بهجة الامال، ج۱، ص۱۴۴.
[۴]
علیاری، علی، بهجة الامال، ج۱، ص۴۵.
۳ - پانویس
۴ - منبعپایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «امامی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۵/۲۸. رده‌های این صفحه : اصطلاحات حدیثی | الفاظ مدح راوی
|